Mon pays me fait mal (Robert Brasillach)

Η χώρα μου με πληγώνει με τους πολυσύχναστους δρόμους,
με τα παιδιά πεταμένα στα αιματηρά νύχια των αετών,
με τους στρατιώτες της που αγωνίζονται σε μάταιες ήττες,
και με τον ουρανό του Ιουνίου κάτω από τον καυτό ήλιο.
Η χώρα μου με πληγώνει αυτά τα πονηρά χρόνια,
με τους όρκους που δεν κρατιούνται,
με την εγκατάλειψή της και την μοίρα,
και με το βαρύ φορτίο που βαραίνει τα βήματα της.
Η χώρα μου με πληγώνει με τα διπλά της παιχνίδια,
με το πέλαγος ανοιχτό σε μαύρα φορτωμένα πλωτά,
με τους νεκρούς ναυτικούς για να κατευνάσει τους θεούς,
με τους κομμένους δεσμούς της, από ένα μικρό ψαλίδι.
Η χώρα μου με πληγώνει με όλους εξόριστούς της,
με τις γεμάτες φυλακές της και τους νεαρούς νεκρούς της,
με τους φυλακισμένους της στοιβαγμένους πίσω από αγκαθωτό σύρμα,
και με όλους αυτούς που είναι μακριά και διασκορπισμένοι.
Η χώρα μου με πληγώνει με τις πόλεις της μες στις φωτιές,
πόνος εναντίον των εχθρών πόνος και με τους συμμάχους.
Η χώρα μου με πληγώνει, στο σώμα και στην ψυχή,
από τους σιδερένιους ζυγούς που είναι δεσμευμένη.
 Η χώρα μου με πληγώνει με όλη της την νεολαία,
κάτω απο 4 σημαίες πεταμένη στους 4 ανέμους,
χάνοντας το νεανικό της αίμα από τον προδομέν όρκο όσων ορκίστηκαν.
Η χώρα μου με πληγώνει, με τους σκαμμένους τάφους,
με τα όπλα στραμμένα στα νεφρά των αδερφών,
και με τους ελάχιστους που μετράνε την τιμή των αποστατών αντί μιας δίκαιης ανταμοιβής.
Η χώρα μου με πληγώνει σαν το ψέμα των δούλων, προς τους βασανιστές της,
του χθες και του σήμερα.
Η χώρα μου με πληγώνει, με το αίμα που τρέχει.

Η χώρα μου με πληγώνει...πότε θα καταφέρει να γίνει καλά?