Επιστροφη!

Λιγο μετα την αποφαση μου να γραψω την αναρτηση, κοιταξα την updated λιστα με τα αγαπημενα μου blogs. Και οι φοβοι μου δεν επιβεβαιωθηκαν: δεν αραχνιασαν οπως το δικο μου. Ειναι περιεργο που γραφω μετα απο ενα μεγαλο χρονικο διαστημα, αλλα νιωθω οτι γυριζω σε γνωριμα λημερια. Εξαλλου μπορει οι εμφανισεις των ιστολογιων να αλλαζουν αναλογως την ορεξη και την διαθεση του καθενος, αλλα το κειμενο παραμενει η ουσια καθε αναρτησης.

Χαιρομαι που τελικα επιστρεφω, οχι απο αναγκη, αλλα επειδη μου ελλειψε η επικοινωνια με ολους αυτους τους υπεροχους bloggers που ειχα γνωρισει. Μεσολαβησαν πολλα εως τωρα, τις σκεψεις για τα οποια θα καταγραφω περιοδικα απο αυτη την γωνια.


Προς το παρον καλως σας βρηκα και...I have missed you! :)

Εδω ειναι Βαλκανια

Βαλκανια, καταραμενη περιοχη. Και θα μου πειτε οτι η Ουκρανια δεν ανηκει στα Βαλκανια, αλλα ο,τι ειναι αναμεσα σε Ιταλια και Ρωσια νοητικα τα συλλαμβανω ως την μια και ιδια περιοχη. Και με αφορμη αυτα που συμβαινουν στην Ουκρανια σκεφτομαι πως παντα η Ιστορια ειναι γεματη ειρωνια και μαυρο χιουμορ. Αυτη η περιοχη, μαζι και η Ελλαδα, ανεκαθεν συνθλιβονταν αναμεσα σε ανατολη και δυση, αναμεσα στην Αμερικη και στην Ρωσια. Ηταν περιοχη για μοιρασμα και διαμελισμο. Και οι ανθρωποι να διχαζονται σε φιλοδυτικους και φιλοανατολικους.
Δεν θυμαμαι την ερυτερη γειτονια μας να γνωρισε ποτε μαρκοχρονια ειρηνη. Μια ο πολεμος στην Γιουγκοσλαβια, τωρα η αναταραχη στην Ουκρανια. Και αναρωτιεσαι αν επιτελους οι μεγαλες δυναμεις θα μοιρασουνε επιτελους τις σφαιρες επιρροης και θα αφησουν τους ανθρωπους να ζησουν (ζωντανοι) τις αθλιες ζωες που τους εχουν ετοιμασει. Οχι απο οικτο φυσικα (η ζωη δεν μετρα μπροστα στα μεγαλα σχεδια των υπερδυναμεων) αλλα απο αδιαφορια. Ειναι φριχτο απο την μια μερα στην αλλη να εχεις ξενο στρατο στα συνορα σου και να μην ξερεις τι θα γινει.

Υπαρχει και μια ελπιδα. Το βιντεο αυτο που δεν παιχτηκε πολυ απο τα ελληνικα ΜΜΕ και παιχτηκε απο το BBC, που δειχνει μια γυναικα να γινεται ανθρωπινη ασπιδα για να μην βεβηλωθει αλλο μνημειο αφιερωμενο στους νεκρους του κοκκινου στρατου στην Ουκρανια. Αυτους που ισως να μην πεθαναν για ολο τον κοσμο εναντια στους ναζι (ειπαμε ειμαι ρεαλιστης) αλλα τουλαχιστον πεθαναν για την πατριδα τους πολεμωντας τον κατακτητη. Και αυτο κανεις φασιστας δεν θα πρεπει να αφεθει να το αμαυρωνει.

Φθινοπωρο...

Αρχικα πρεπει να παραδεχτω οτι εμπαινα που και που στο blog για να δω αν ειχα καποιο σχολιο το οποιο πρεπει να εγκρινω για δημοσιευση. Και κατα βαθος ηλπιζα να μην ειχε γεμισει ιστους και σκονη αυτο εδω το αγαπημενο μερος. Και η αληθεια ειναι οτι κατα καιρους, οσο καιρο ελειψα, τυχαινε να λαμβανω σχολια τα οποια και δημοσιευα χωρις απαντηση.

Και ευχαριστω πολυ αυτους που μου εστειλαν και με σκεφτηκαν ενω εγω ειχα εξαφανιστει χωρις να αναφερω τιποτα. Αλλα δεν μπορω και να κανω προλογους οταν ειναι να πραγματοποιησω κατι: δεν μου αρεσουν οι προγραμματικες δηλωσεις! :) :)

Ετσι εξαφανιστηκα για να ασχοληθω με αλλα πραγματα που ηταν αρκετα επειγοντα και τα οποια θα μου απορροφουσαν πολυ χρονο. Αλλα ημουν σιγουρος οτι θα επεστρεφα, παντα επιστρεφω. Το blogging ειναι τροπος εκφρασης και ως εκ τουτου δεν ειναι κατι προσωρινο, απλα και μονο για να σκοτωνεις μερικες ωρες. Για εμενα τουλαχιστον.

Βλεπω οτι η τελευταια μου αναρτηση  ηταν 5 Μαιου 2013, οχι τοσο παλια οσο ενιωθα. Νομιζα οτι περασε τουλαχιστον ενας χρονος. Παρολα αυτα ειμαι και παλι μαζι σας πουλακια μου και δεν ξερετε ποσο με χαροποιει αυτο. Θα περασω απο τα blogs σας να τα πουμε!


Καλως σας βρηκα και να μου ειστε καλα!!

Mon pays me fait mal (Robert Brasillach)

Η χώρα μου με πληγώνει με τους πολυσύχναστους δρόμους,
με τα παιδιά πεταμένα στα αιματηρά νύχια των αετών,
με τους στρατιώτες της που αγωνίζονται σε μάταιες ήττες,
και με τον ουρανό του Ιουνίου κάτω από τον καυτό ήλιο.
Η χώρα μου με πληγώνει αυτά τα πονηρά χρόνια,
με τους όρκους που δεν κρατιούνται,
με την εγκατάλειψή της και την μοίρα,
και με το βαρύ φορτίο που βαραίνει τα βήματα της.
Η χώρα μου με πληγώνει με τα διπλά της παιχνίδια,
με το πέλαγος ανοιχτό σε μαύρα φορτωμένα πλωτά,
με τους νεκρούς ναυτικούς για να κατευνάσει τους θεούς,
με τους κομμένους δεσμούς της, από ένα μικρό ψαλίδι.
Η χώρα μου με πληγώνει με όλους εξόριστούς της,
με τις γεμάτες φυλακές της και τους νεαρούς νεκρούς της,
με τους φυλακισμένους της στοιβαγμένους πίσω από αγκαθωτό σύρμα,
και με όλους αυτούς που είναι μακριά και διασκορπισμένοι.
Η χώρα μου με πληγώνει με τις πόλεις της μες στις φωτιές,
πόνος εναντίον των εχθρών πόνος και με τους συμμάχους.
Η χώρα μου με πληγώνει, στο σώμα και στην ψυχή,
από τους σιδερένιους ζυγούς που είναι δεσμευμένη.
 Η χώρα μου με πληγώνει με όλη της την νεολαία,
κάτω απο 4 σημαίες πεταμένη στους 4 ανέμους,
χάνοντας το νεανικό της αίμα από τον προδομέν όρκο όσων ορκίστηκαν.
Η χώρα μου με πληγώνει, με τους σκαμμένους τάφους,
με τα όπλα στραμμένα στα νεφρά των αδερφών,
και με τους ελάχιστους που μετράνε την τιμή των αποστατών αντί μιας δίκαιης ανταμοιβής.
Η χώρα μου με πληγώνει σαν το ψέμα των δούλων, προς τους βασανιστές της,
του χθες και του σήμερα.
Η χώρα μου με πληγώνει, με το αίμα που τρέχει.

Η χώρα μου με πληγώνει...πότε θα καταφέρει να γίνει καλά?

Βρε τι μας λες...

...αποφασισε το επισημο ελληνικο κρατος, μεσω της κρατικης τηλεορασης, να κανει ντοκιμαντερ για τον Λιαντινη? Βρε για δες απιστευτα πραγματα που συμβαινουν γυρω μας και εμεις δεν τα παιρνουμε χαμπαρι. Τι ηταν αυτο το πνευματικο αλμα που εκαναν οι υπευθυνοι της κρατικης τηλεορασης? Απιστευτο. 

Ολοι δεν επεσαν να τον χλευασουν οταν πεθανε, χωρις να τηρησουν ουτε καν τα προσχηματα, τον πρεποντα σεβασμο απεναντι στον νεκρο? Και θυμαμαι ολες αυτες τις ανουσιες συζητησεις στα καναλια για το πως και γιατι αυτοκτονησε, που ειναι το σωμα του, ενω η μητερα του να βομβαρδιζεται συνεχως απο σωρο ανουσιων ερωτησεων για την ζωη και το εργο του, λες και η χαροκαμμενη μανα ειχε την ορεξη να μιλησει για την συγγραφικη παρακαταθηκη του Λιαντινη. Αν ηθελαν πραγματικα να μαθουν, ας ανοιγαν τα στραβα τους και ας διαβαζαν τα βιβλια του, τοσο απλο. Αλλα βρηκαν εκεινη την εποχη με κατι να ασχολιουνται οπως κανουν παντα τα καναλια οταν οσμιστουν κατι που μπορει να πουλαει.

Και συζητησεις επι συζητησεων, και η εικονα της μανας να πολιορκειται απο ορδες δημοσιογραφικων μυγων που δεν την αφηναν να πενθησει τον γιο της.

Ας ειναι, καλο ειναι που βγηκε ενα ντοκιμαντερ, ακομα και αν οι προθεσεις ειναι υποκριτικες. Το παραθετω εδω για οσους ενδιαφερονται να το δουν.

Την καλησπερα μου και καλη Κυριακη σε ολους!

Ενωσεις και εκτρωσεις.

Ειναι σαν μια εκτρωση. Κανεις την μαλακια και στην συνεχεια θελεις να αποποιηθεις των ευθυνων σου. Οχι οχι δεν ειναι καλη παρομοιωση. Παμε απο την αρχη.

Ειναι σαν να θες να φας τα σωθικα καποιου που λογω συνθηκων ειναι σε μειονεκτικη θεση. Το γεγονος ειναι οτι γιναμε ενα μπουλουκι λαοι κατω απο την εννοια της ευρωπαικης ενωσης. Ενωσης των ευρωπαιων. Οικονομικης ομως οπως με περισσεια τεχνη αποφευγουν να αναφερουν οι καναλαρχες και οι εχοντες εξουσια, οικονομικη, πολιτικη η ιδεολογικη.

Και μεσα στην ενωση ξεχασαν τους λαους. Απιστευτες καταστασεις που βιωνει η Κυπρος, που σε λιγες μερες ριχτηκε βορα στα σκυλια της ευρωπης του διαφωτισμου. Σε κανει να κατανοεις οτι οντως ο ανθρωπος προερχεται απο τον πιθηκο. Απιστευτες σκηνες με τις καταθεσεις ανθρωπων που μαζευαν χρηματα μια ζωη να εξαφανιζονται σε πεισμα οποιασδηποτε λογικης και αισθησης ηθικης. Και αναρωτιεσαι μετα αν την επομενη μερα σου ζητησουν να θυσιασεις την ελευθερια σου για χαριν της οποιασδηποτε ενωσης, ευρωπαικης, ενωσης κορμιων η οτιδηποτε αλλο, θα την δωσεις? 

Δηλαδη ποσο δουλοι λαοι ειμαστε? Πως γινεται να ειμαστε τοσο φοβισμενα προβατα, τοσο αβουλα πλασματα, τοσο απαιδευτοι και απολιτιστοι? Η λαοι γινονται κομματια και εμεις καθομαστε με χασκα το στομα να βλεπουμε τα νεα στην τηλεοραση. Με αυτη την παπαρολογια ανθρωπων που την λεξη παιδεια την εχουν βρει μονο στα λημματα του λεξικου. Που δεν ξερουν την διαφορα του λημματος απο το λυματα των αποχετευσεων που ζουν διανοητικα.

Ο μεσος ευρωπαιος δεν εχει καμια σχεση με τον ευρωπαιο της αναγεννησης, ο μεσος ευρωπαιος ειναι το αγελαιο ζωο που συναθροιζεται οπου βρεθει για διασκεδαση, για σεξ, για ευκαιριακες απολαυσεις, για ενα ιχνος συναισθηματος.

Ειναι ο ανθρωπος του 21 αιωνα που ψαχνει για ερωτα και αγαπη με αγωνια και απογνωση, που τον τρωνε τα υπαρξιακα του, που παει σε ψυχολογους και χαρτοριχτρες, που ψαχνει να βρει τον εαυτο του και περνα ολη του την ζωη ψαχνοντας τον και στο τελος πεθαινει ψαχνοντας: χωρις να εχει απολαυσει ουτε χαδι ουτε λογο καλο.

Ειναι ο ανθρωπος που ολα του φταινε, που βρισκεται σε πνευματικη και συναισθηματικη συγχιση γιατι ο,τι ηταν σταθερο για αυτον, σταθερα που αποτελουσε βαση σκεψη και δρασης, καταρρεει σαν χαρτινος πυργος. Ενα ρακος που αγει και φερει το σωμα του απο εδω και απο εκει σαν αδειο οστεοφυλακιο: ουτε τα κοκαλα του δεν του ανηκουν.

Συναντω ανθρωπους γυρω μου και βλεπω με φρικη οτι πασχουν απο απιστευτα κομπλεξ και νευρωσεις, κανουν το απλο πολυπλοκο, και σε μια ευθεια να τους εβαζες αυτοι θα χανονταν. Και λες πως στα κομματια εχουν μπλεξει το μυαλο τους, τι συγχυση φρενων και καρδιας. Χανονται σε μια κουταλια νερο, δεν ξερουν πως να μπουν και πως να βγουν.

Και αυτοι ειναι οι λαοι της ευρωπης, και αυτοι ειναι που ανεχονται την κριση, που σκυβουν το κεφαλι, που κοιτανε σαν χαμενοι. Για δικαιωματα που ενας ευρωπαιος μερικες δεκαετιες πριν θα εβγαινε στους δρομους να διαδηλωσει, ο συγχρονος ευρωπαιος δεν εχει ακουστα καν. Τι να περιμενεις. Σαν προβατα στον σφαγεα.

Τεσπα. Ας το αφησω αυτο. Δευτερο πραγματακι. Ειναι περιεργο ποσο σπανια πιανω τον εαυτο μου να ακουσω ενα κομματι μουσικης και να ενθουσιαστω και να πω ενα ''γαμαει''. Τυχαια εβλεπα μια διαφημιση ενος ηλεκτρονικου παιχνιδιου, απο τις διαφημισεις που εχουν αρχισει να κατακλυζουν το youtbe και το βρηκα! Ειναι το παρακατω! Μα τι γρεζι εχει αυτη η φωνη της τραγουδιστριας? Το ερωτευτηκα αμεσως! Αντε να ακουσουμε και καθολου ροκ γιατο πηξαμε με τα ποπ και τους Μπιμπερ.

Βαλτε τον ηχο στον τερμα και απολαυστε!

Να μου ειστε καλα! Ακολουθουν και οι στιχοι. Φοβεροι και αυτοι!

Stand tall for the beast of America.
Lay down like a naked dead body,
keep it real for the people workin' overtime,
they can't stay living off the governments dime.

Stand tall for the people of America.
Stand tall for the man next door,
we are free in the land of America,
we aint goin' down like this. Come on Now!

Come on People,
WHAT!

Stand tall for the beast of America.
Lay down like a naked dead body,
keep it real for the people workin' overtime,
they can't stay living off the governments dime.

Stand tall for the people of America.
Stand tall for the man next door,
we are free in the land of America,
we aint goin' down like this. Come on now!

Come on people
Come on people
Come on people

HAH!

Come on people
Come on people
Come on people

HAH!

I will be right to you,
I will be right to you,
I will be right to you, and together we can stand up to the beast.
You see...Suppression is a m*thxr f*cken prison
And i hand you the key to your cell,
You've got to love you neighbor, love your neighbor.
And let your neighbor, love you back.

Stand tall for the beast of America.
Lay down like a naked dead body,
keep it real for the people workin' overtime,
they can't stay living off the governments dime.

Stand tall for the people of America.
Stand tall for the man next door,
Cause we are free in the land of America,
we aint goin' down like this. Come on now!

Περπατω....

Δεν ενιωσα ποτε τοσο αδυναμος στην ζωη μου....


Περπατω σε σοκακια που δεν μου θυμιζουν τιποτα, δεν εχω καμια αναμνηση απο αυτα. Μου ειναι αγνωστα, δεν τα καταλαβαινω. Δεν τα νιωθω, δεν ειναι δικα μου γαμωτο. Δεν εχω αναμνηση απο αυτα. Δεν μου λενε κατι.

Μισομεθυσμενος και ο πονος να κοντευει να με κατερρευσει. 30 χρονων σχεδον αντρας και νιωθω οτι το βαρος με συνθλιβει.


Δεν ανηκω εδω στην Γαλλια, δεν ειμαι γαλλος. Ερχομαι απο αλλου....Η αισθητικη μου, οτι αγαπησα, οτι ερωτευτηκα ειναι αλλου, δεν ειναι σε αυτον τον τοπο...Οτι αγαπω, οτι ερωτευομαι, οτι ειμαι δεν ανηκει εδω, δεν αντηχει στο εδω, δεν με ακουει στο εδω...

Ειμαι Ελληνας....Και καθε φορα ποναω που δεν καταλαβαινω, που δεν με καταλαβαινουν, που οτι θελω να πω χανεται στο αερα...Δεν ειμαι του εδω. Ειμαι του εκει. Ειμαι στην Ελλαδα.Η καρδια μου ολη ειναι στην Ελλαδα. Στην ποιηση και στην θαλασσα. Δεν μπορω να εκφραστω, ειμαι βουβος, δεν ακουν την γλωσσα μου, δεν την ξερουν. Και γραφω εδω. Η γλωσσα μου ειναι η ελληνικη, δεν την αντιλαμβανονται, δεν την εχουν διδαχθει.

Θεε μου δεν ξερουν τι θα πει το νησι για τον ελληνα, αυτη την στενη συνδεση.

Νιωθω ξενος, νιωθω ενα τιποτα, ο,τι αγαπω, οι φιλοι μου, οι ερωτες μου ειναι στην ελλαδα. Δεν ξερουν ποσο πολυ μου λειπουν οι εικονες, το νησι, η θαλασσα, ο ηλιος, η μπουκαμβιλια...



Ξερουν την μπουκαμβιλια διαολε, πως την λενε στα γαλλικα...Ειναι σαν να πεφτει πανω μου ενα ολοκληρο κτιριο και να τσακιζει τα κοκκαλα μου. Νιωθω βασικα ξενος εδω, παντελως αγνωστος. Περπαταω σε σοκακια που δεν με ξερουν, δεν τα ξερω, δεν τα ποναω, μου ειναι αδιαφορα.


Καταλαβαινω τι αγαπω, καταλαβαινω που εχω την καρδια μου, καταλαβαινω τι μου ανηκει.  Μου ανηκει ο,τι ελληνικο, ο,τι εκφραζει τον ελληνα ειναι δικο μου. Γιατι εχω δει τις ιδες εικονες μαζι του.

Νιωθω μονος Ελυτη, το ξερεις, ποναω, ποναω που δεν μπορω να πω τις λεξεις σου και αυτες να γινουν κατανοητες. Μου λειπει η γλωσσα, μου λειπει η ελληνικα, μου λειπε η εκφραση, τοσο ακριβης και ποιητικη οσο η ελληνικη.


Ποναω Ελυτη ξερεις, ησουν και εσυ μεναστης στο Παρισι. Πως θα μπορουσες ποτε να εκφραστεις στα γαλλικα? Πως θα ελεγες τον λεβαντε, τον μπατη, την τραμουνταντα? Πως? Δεν μπορεις να εκφραστεις πληρως παρα μονο στην γλωσσα που εζησες, που βιωσες, τα αλλα ειναι απλα σαχλες.

Η ξενιτια ειναι φριχτη γαμωτο.....